เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันสักกี่วัน ก็ไม่มีใครรู้ ทำดีต่อกันไว้.
เรื่องมีอยู่ว่า เช้าวันนึงภรรย าบอกกับสามีของเขาว่า ในวันนี้นั้น ฉันจะกลับบ้านนะ
เพื่อไปเยื่ยมแม่ แล้วคุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยจะได้ไหม
เพราะฝนตกหนักแบบนี้ จะให้ขึ้นรถโดยส าร มันคงไม่สะดวก
สามีของเธอนั้น หน้าตาบู ดบึ้งมาตั้งแต่เช้า และเขาก็ไม่ตอบภรรย า กระช ากเสียง
ถามภรรย ากลับไปว่า เมื่อวานเธอซื้อเสื้อใหม่หรอ เธอรับปากฉันแล้วนี่
ว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือยเหมือนเมื่อก่อนน่ะ
เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ทั้งยังส่งลูกเรียน
ค่าใช้จ่ายเยอะแยะมากมาย แต่ทำไมกันล่ะ ไม่ช่วยกันประหยัด ฉันไม่เข้าใจ
และทันใดนั้นภรรย าของเขาก็ได้พูดออกมาอย่างคนรู้สึกผิดว่า
อ้อ “ที่แท้คุณโก ร ธเรื่องนี้เองหรอ”
และตอนนั้นภรรย าก้มหน้า จัดเสื้อผ้าตัวเองต่อไปเงียบๆ และกับบอกสามีว่า..
“ในวันนี้นั้น มันมีรถโดยส ารเข้าเมืองเที่ยวเดียว
และฉันคงต้องรีบไปแล้ว คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”
จากนั้นเธอก็ออกบ้านไปโดย ที่สามีไม่สนใจเธอเลย
เพราะยังโ ก ร ธเธออยู่มาก..และประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป สามีของเขา
ได้ยินเสียงเอะอะบนถนน เลยได้ออกไปดู จึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่าฝนที่ตกหนัก
มันเซ าะตลิ่งจนสะพาน เข้าเมืองได้ข าดลง มีรถเมล์คันนึง มันตกลงไปในน้ำด้วย
เมื่อสามีได้ยิน ก็ตกใจมาก จึงกระโดดออกจากบ้านไปทันที
พอไปถึงแม่น้ำ รถเมล์ที่ถูกเก็บ ขึ้นจากน้ำมันก็เหลือเพียงซ าก
เหล็กสัมภาระกระเป๋าต่างๆ กระจัดกระจาย
มีการห ามร่ างของผู้ เ สี ย ชี วิ ต มากมายขึ้นมาจากแม่น้ำ ทันใดนั้นชายหนุ่ม
ก็ได้แต่เฝ้ามองหาภรรย า แต่ก็ไม่พบสักที เขาเสี ยใจเจียนสิ้ น ส ติ เฝ้าถามหน่ วยกู้ภั ย
ที่ทำงานอยู่ตรงนั้นว่า “เห็นภรรย าผมบ้างไหมครับ
ใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ” และทุกคนส่ายหน้า
บอกว่าไม่เห็นเลย เมื่อเวลาผ่านไปเกือบเย็น จนถึงเวลาที่กู้ภั ยหยุดทำงาน
เพราะไม่มีผู้ เ สี ย ชี วิ ตที่หา พบแล้ว
จึงบอกชายหนุ่มว่า “หั กห้ ามใจเถอะนะพ่อหนุ่ม
ภรรย าคุณคงโดนน้ำพัด ไปไกลแล้ว เพราะเราหาไม่เจอเลย” ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน
แบบคนไม่มีวิญญ าณ คร่ำคร วญไปตลอดว่า
“ทำไมๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอ ไปด่าเธอทำไม
ว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย มันก็แค่เสื้อตัวเดียว ไม่น่าเลย” แต่พอกลับถึงบ้านคาดไม่ถึงว่า
ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาห าร และยังมีอาห ารอยู่บนโต๊ะอีก ในมือเธอมีเสื้อกันหนาว
เก่าๆ ตัวหนึ่ง และเธอกำลังเย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่..
เธอพูดขึ้นว่าคุณไปไหนมาคะ ภรรย ายังพูดไม่ทันจบเลย
สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น “เป็นอะไร ร้ องไ ห้ทำไม”
เพราะวันนี้ฉันมัวเอาเสื้อ ไปคืนที่ร้านเสี ยเวลาอ้อนวอน ให้เขารับคืน ก็เลยไป
ขึ้นรถเมล์ไม่ทัน และอากาศก็จะหนาวแล้ว ฉันก็เลยรื้อเสื้อเก่าๆ มาซ่อม
ให้มันพอใส่ได้อีกหลายปีนะ ฉันนี่มันแ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมีซื้อของใหม่มาทำไมก็ไม่รู้
กับเรื่องบางเรื่องนั้นเราโ ก ร ธจนลืมไปว่า..มันไม่สำคัญ
เท่ากับความสุขของเรา และเรื่องบางเรื่องมันไม่สำคัญเท่า
“ความสุข” ของคนที่เรารักเลย เราทุกคนมีเวลา
ในโลกนี้จำกั ดและเวลาที่ใช้ร่วมกันมันก็ยิ่งจำกั ด
อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ เราก็อย่านำมาเป็นอาร มณ์ เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้อยู่ด้วยกันอีกนานเท่าไหร่
คนเราไม่รู้หลอกว่าจะจากกันเมื่อไหร่
ตอนนี้ยังมีโอกาสอยู่ด้วยกัน
ก็ทำดีต่อกันไว้ เมื่อวันนึงต้องจากกันไป จะได้ไม่เสี ยใจทีหลัง..